|
|
| | ![]() | აღარაფრის მთქმელ სურათებად გავყურებ ხატებს
კუთხეში, თითქოს უცნობ ხალხის ალბომებს ვათვა-
ლიერებ, ისე უხალისოდ ჩავკეცავ თვალებს,
რომ გეგონება სიკვდილამდე სიკვდილი დარჩა.
ძველი ფილმი და რევერანსი ვიღაცა ქალის-
-მაღიზიანებს, მეზარება თუმცა კი შეცვლა
არხის და ასე საღამომდე მიტანა თავის,
შველა მჭირდება და მშველელი არა და არ ჩანს.
ბედნიერების პაროდიას ვაკეთებ მეგო-
ბრებთან, მომბეზრდა, უფრო სწორედ შემზიზღდა ესეც,
მარტო დარჩენილს, ვხვდები , მხოლოდ ლექსიღა მერგო,
რომელსაც ალბათ ვერ ავუვლი გვერდს. ჰო და დღესაც
დავწერ და მერე უსათუოდ დავტანჯავ ღამეს,
მავან ქურდივით რომ მოძვრება ყოველ დღე ჩემთან,
ოთახში, ასე გულსაკლავად მიბნელებს ფანჯრებს,
სადაც კი ორთქლში დაწერილი ჯერ კიდევ შერჩა
შენი სახელი, რომ დავწერე ამ დილით თითით.
დღითიდღე ერთი გრამით უფრო მძიმდება სუნთქვა,
იცი, ძნელია გეფიცები, თუმცა კი ვიცი,
ჯვარი ბოლომდე მივიტანო კაცურად უნდა.
რას იზამ ძმაო, ვის როგორ და მე ასე მერგო
ბედი, თუ (რავი) დავუძახო არ ვიცი როგორ,
და ეს წარსულიც წინ ქვასავით რომ გამომედო...
თვითონ შევყავი თითი ალბათ საკბენად როგოს.
|
| |
| კატეგორია: ლექსები|Verse | დაამატა: nanadeida 2011-11-06, 8:28 AM | ნანახია: 1059 | გადმოწერილია: 0 | კომენტარი: 0 | რეიტინგი: 0.0/0
|
|
|
სულ: 102 
თვის განმავლობაში: 0 
საიტის ადმინი: 2 
სერვერის ადმინი: 
მოდერები: 0
მომხმარებელი: 2 
მნახველი: 95 
ქალი: 24 
